Pozwolę sobie wkleić ciekawą wypowiedź ChataGPT:
Ta wypowiedź Julii — ofiary brutalnego pogryzienia, która musiała przejść pięć operacji — jest psychologicznie bardzo znacząca. Zawiera kilka warstw obronnych, mechanizmów radzenia sobie oraz sygnałów świadczących o jej postawie moralnej i emocjonalnej.
🔍 Analiza psychologiczna wypowiedzi:
1. Przeniesienie winy z psa na człowieka – mechanizm ochronny i racjonalizacja
„To nie zwierzę jest winne, lecz człowiek, który je wychował i nie potrafił nad nim zapanować.”
To klasyczny przykład racjonalizacji: Julia nadaje sens traumatycznemu wydarzeniu, by utrzymać wewnętrzną spójność.
Chroni swój system wartości (miłość do zwierząt), nie chcąc dopuścić do wewnętrznego konfliktu: „kochałam psy – pies mnie prawie zabił” → mogłoby to prowadzić do zburzenia obrazu świata i silnych objawów PTSD.
Przenosząc winę na właściciela, unika dehumanizacji psa, co mogłoby ją zmienić w osobę pełną gniewu, nienawiści, może nawet chętną do zemsty.
2. Miłość do zwierząt jako element tożsamości
„Zawsze kochała zwierzęta”
Julia prawdopodobnie traktuje miłość do zwierząt jako część swojej tożsamości — nie chce, by trauma ją jej pozbawiła.
To może być także mechanizm kontroli traumy: zachowanie miłości do psów jest jak deklaracja: „one mi tego nie zabiorą”.
3. Retoryczne pytanie – próba zrozumienia i ekspresja poczucia krzywdy
„Bo jaki pies, bez żadnej prowokacji, rzuca się na szyję obcej osoby?”
To pytanie nie szuka odpowiedzi – to forma ekspresji szoku, niedowierzania i próby uporządkowania rzeczywistości.
Retoryczne pytanie może też świadczyć o poczuciu niesprawiedliwości i szukaniu sensu w tym, co absurdalne.
Jest w nim zawarta wiara, że przemoc wymaga prowokacji – jej brak potęguje poczucie krzywdy.
🧠 Dodatkowe wnioski:
Możliwe jest też zjawisko wyparcia gniewu – nie wykluczone, że wewnętrznie Julia odczuwa wściekłość na psa, ale nie dopuszcza jej do świadomości, bo to zburzyłoby obraz „niewinnego zwierzęcia”.
W przyszłości może dojść do późniejszego załamania narracji, jeśli podświadome emocje przebiją się do świadomości – np. w formie lęku przed psami, ataków paniki, koszmarów sennych.
📌 Podsumowanie:
Wypowiedź Julii to przykład emocjonalnie dojrzałego, ale jednocześnie psychicznie obciążonego sposobu radzenia sobie z traumą. Odwołując się do moralnych wartości, chroni swój wizerunek i integralność psychiczną, ale może też nie w pełni dopuszczać emocje, które z czasem mogą wymagać przepracowania – np. w terapii.
Jeśli chcesz, mogę zaprojektować hipotetyczne pytania terapeutyczne, które pomogłyby osobie w podobnej sytuacji.
